«Γέμιζε» πάντα με την παρουσία του τον χώρο… Έτσι και σήμερα…
«Γέμισε» το Δημοτικό
θέατρο της Κορίνθου όπως μονάχα εκείνος ήξερε!
Ένιωθες να είναι εκεί! Τον έβλεπες πάνω από την σκηνή να χαμογελά και να
σιγοψυθιρίζει μαζί με τα κορίτσια της Φάλιας Παπαγιαννοπούλου τραγούδια
αγαπημένα!
Τον ένιωθες να κρατά το χέρι της Αγλαίας, της μικρής του κόρης, όταν
εκείνη από το βήμα και για λογαριασμό της οικογένειας, μιλούσε για εκείνον. Για
τον χορωδό, τον συνδικαλιστή, τον Δήμαρχο, τον πατέρα…
Χαμογελούσε όταν εκείνη μιλούσε για την παιδική του ψυχή που
ουδέποτε μεγάλωσε,...
Tαξίδεψε και πάλι
μαζί της στις σκηνές του κόσμου όταν εκείνη μιλούσε για την χορωδία…
Έκανε το
τελευταίο του ψάρεμα όταν εκείνη είπε για όλες του τις βάρκες που τις έλεγαν» Μαντώ».
Την παρηγόρησε όταν μίλησε για το «αγκάθι» της απουσίας του
και την καθησύχασε όταν εκείνη ευχήθηκε να ξεκουράζεται για πάντα στην ψυχή τους…
